|
Post by zora on Aug 21, 2013 13:06:38 GMT
Post 31 Zora
Zora stond nu in het midden van de slaapkamer. De jongen lag diep te slapen. Hij had de rosse haren van zijn moeder. Met een handbeweging riep ze een kleine ongevaarlijke demoon op. De kleintjes waren zo gemakkelijk. Ze hadden niet zoveel energie nodig en kropen voor haar in het stof. Op een zachte toon zei ze: "Ga in de gang staan en zie dat niemand je ziet. Waarschuw me meteen als er iemand naar boven komt." Ze wou de jongen niet wakker maken. Als ze hem nu liet schrikken, zou ze hem al kwijt zijn voor ze begon. Uit haar zak haalde ze twee amuletten. Eén met een donkerpaarse steen in en een ander met een helder witte steen. De amulet met de donkerpaarse steen deed ze zelf rond haar hals. Dit was om haar identiteit geheim te houden en ervoor te zorgen dat die dekselse hond haar geur niet zou herkennen. Degene met de witte steen legde ze naast het hoofd van het kind. Als hij deze amulet zou bijhebben, zou ze altijd weten waar hij zich bevond. Plots stond de kleine demoon naast haar te springen en zei zachtjes: "Hond! Hond!" Verdomme, die puppy kwam eraan. Ze had al één van haar katana's getrokken maar kon het beest nu niet afmaken. Dan zouden ze naar haar gaan zoeken en dat kon ze nu niet hebben. Met een ander handgebaar stuurde ze de demoon weer naar waar hij vandaan kwam en sprong uit het raam, terug de straat op. Ze trok haar kap over haar hoofd en wandelde terug de straten van het dorpje in.
|
|
|
Post by Luna McFall on Aug 21, 2013 13:15:10 GMT
Post 32 Luna
De kinderen volgde de hond, ze merkte dat er iets vreemds was. Redjna liep naar de kamer waar Borgje lag te slapen. Flora opende de deur om te kijken of er iets met Borgje was, maar hij lag nog vredig te slapen. ''Wat is er dan Redjna?'' vroeg Flora. De hond was rusteloos.
|
|
|
Post by Redjna on Aug 21, 2013 13:25:54 GMT
Post 33 Redjna
De oren van Redjna vlogen recht. Hoorde hij nu geluid uit Beste Vriend zijn kamer? Hij snoof de lucht op maar rook niets verdacht. Weer een geluid! De mensenkinderen hoorde het niet, hun gehoor was niet zo sterk als dat van Redjna. Snel ging hij de zaal door, de trap op en krabde aan de deur van Beste Vriend zijn kamer. Flora opende de deur en Redjna rende de kamer in. Er was geen geur te bekennen dus liep Redjna naar de raam. Hij kon nog net iemand zien die de hoek omliep maar voor de rest was er niets. Toch betrouwde hij het niet. Met een zachte jank liet hij weten aan Flora dat er iets niet juist is maar hij wist niet wat. Tegen zijn zin besloot hij om terug te gaan met Flora maar zijn oren gespitst te houden.
Borgje draaide zich om in zijn slaap en droomde over zijn nieuwe leven in deze lieve familie.
|
|
|
Post by Luna McFall on Aug 21, 2013 13:32:42 GMT
Post 34 Luna
Flora liep met Redjna terug naar haar moeder. ''Mam, Redjna doet raar. Ik denk dat hij iets rook of iets voelt.'' sprak het meisje. Luna keek naar de hond en aaide zijn kop. ''Ik voel niks vreemds, en je vader ruikt ook niets, anders had hij dat wel gezegd.'' sprak Luna, ze hoopte dat haar woorden Flora deed kalmeren, maar dat deed het niet. Door Redjna's gedrag merkte Flora dat er iets niet pluis was.
|
|
|
Post by Redjna on Aug 21, 2013 14:14:00 GMT
Post 35 Redjna en Borgje
Redjna was er nog steeds niet gerust in. Hij liep veel over en weer en rook aan alles dat er verdacht uitzag, dan jankte hij nog eens bij mama om dan terug eens naar buiten te zien. Hij rook dat het nieuwe zusje het ook voelde. Hij besloot om terug bij de deur te gaan staan om te zien of het wezen met de mantel langs zou komen.
Borgje werd wakker. Hij had heel goed geslapen. Snel rekte hij zich uit en wou zich klaarmaken om mama en papa terug te gaan helpen in de herberg. Toen hij van het bed sprong hoorde hij iets vallen. Het was een mooie ketting met een glanzende witte steen in het midden. Waarschijnlijk had mama of Flora dat voor hem gemaakt dacht Borgje. Snel deed hij hem om en stopte het onder zijn kleding. Hij zou ze later wel bedanken. Hij spurtte de kamer uit, recht naar mama en omhelsde haar. "Ik ben wakker mama. Kan ik terug helpen?" Nog voor hij een antwoord kreeg was Redjna al tegen zijn zij aan het opspringen, likjes aan het geven en aan het blaffen.
|
|
|
Post by Luna McFall on Aug 21, 2013 14:40:46 GMT
Post 35 Luna
Luna kuste Borgje's voorhoofd. ''We gaan naar huis schat, het is al laat.'' sprak ze. Dante was al bezig met zich klaar te maken om weg te gaan, ze andere zouden zijn werk overnemen nadat hij vertrokken is. Flora en Zïon stonden buiten al te wachten, Flora wist nog steeds niet wat dat rare gevoel was dat ze had. Ze wachtte geduldig op haar ouders en haar andere broertje.
|
|
|
Post by zora on Aug 22, 2013 6:55:18 GMT
Post 36 Zora
Het was gelukt. Het kind had het amulet om. Ze stond in de schaduw van een huis naar de herberg te kijken. Het kleine gezinnetje maakte zich klaar om weg te gaan. Drie kinderen, met haar neefje erbij, een moeder en een vader en natuurlijk die verdomde hond. Niet echt bedreiging volgens Zora en de kinderen konden wel eens een goed middel zijn om te nemen wat ze nodig had. Het vooruitzicht op de miserie die ze gaat brengen deed haar glimlachen. Haar demoontjes zouden zich weer eens kunnen amuseren. Ze volgde het gezin op gepaste afstand tot het huisje waarin ze woonden. Op zich was het een mooi huis, aan de rand van het dorp en net aan het bos. Dat maakte het voor haar wat makkelijker. Ze kon het huis langs de achterkant in het oog houden, onder de bescherming van het bos. Maar eerst moest ze de nodige voorbereidingen treffen. Deze job had nood aan een sterke demoon. In het bos zocht ze een afgelegen plekje, kraste een pentagram in de grond en begon de nodige duistere tekens klaar te maken. Toen alles tot in het detail klaar was, ging ze terug het dorp in en zocht op de markt een offer om de poort naar de hel te openen.
Borgje liep mee naar huis. Het was een goede dag geweest en hij was goed uitgerust. Misschien dat hij straks nog even met Flora en Zion kon spelen. Redjna deed wel een beetje raar, hij keek regelmatig achteruit en snuffelde meer aan Borgje dan normaal. Maar Borgje besteede er niet meer aandacht aan, hij was veel te gelukkig op het moment. Eenmaal thuis aangekomen, gaf hij Flora een dikke zoen op haar wang en zei snel "Dank je wel." voordat hij Zion bij de arm greep en samen lachend naar hun kamer spurtte om daar met zen tweetjes te ravotten als echte broers.
|
|
|
Post by Gilraën on Aug 22, 2013 7:35:36 GMT
Post 37 Luna (OOC: Je kan voor beide personages in een post posten, ipv 2x posten op beiden accounts ) Flora keek Borgje verward aan. Waarvoor bedankte hij haar? Ze hield haar schouders op en ging haar moeder helpen in de keuken. Luna ging een stoofpotje maken, Flora vond het heerlijk om te koken, ondanks haar jonge leeftijd kon zij al redelijk goed koken, ze keek altijd hoe haar moeder het eten klaar maakte, en hoe ze gebakjes en koekjes klaar maakte. Dante liet zich in een stoel zakken en keek toe hoe zijn meiden bezig waren met het avond eten, hij kon zich gelukkig noemen. Dante keek naar Flora, ze was al 9 jaar, en zal binnenkort meer kracht bezitten over zowel hekserij als weerwolf. Ze kon al paar dingetjes met hekserij maar haar weerwolf krachten komen meestal rond hun 10e jaar op komen, en zal met de tijd sterker worden. Dat betekende dat hij zijn dochter naar het bos mee moest nemen en haar moet leren hoe ze haar krachten in bedwang kon houden.
|
|
|
Post by zora on Aug 22, 2013 9:06:03 GMT
Post 38 Zora (OOC: Ja, weet ik, maar vind het leuker om men accounts te gebruiken als ik iets voor hun post. Als je dat een beetje irritant vind moet je het zeggen hé. ) Het offer moest vers en levend zijn maar het lukte nog altijd het beste met kinderbloed. Ze keek rond en daar zag ze een kindje spelen. Een jong meisje dat met haar pop was aan het spelen en geen oog had voor de rest rond haar. Zora zette haar mooiste glimlach op en wandelde rustig naar het meisje. "Waar zijn je ouders lieve schat? Het kan hier gevaarlijk zijn voor mooie meisjes die helemaal alleen zijn." Ze streelde het meisje lieflijk over haar hoofdje. "Mijn mama is eventjes boodschappen aan het doen. U bent mooi mevrouw!" zei het meisje vol verbazing. "Dank je wel. Jou pop is ook heel mooi, ik heb ook een popje, maar ze is alleen in het bos. Denk je dat jou popje wil spelen met die van mij? Zij is heel lief hoor." "Oh ja! Ik heb nog nooit met een ander popje gespeeld! Ik zal even mijn mama..." "Neen lieve schat." zei Zora snel. Het meisje keek haar verbaasd aan. "We zullen eerst naar het popje gaan en dan zijn we terug voordat je mama je terug zoekt." Het meisje dacht even na. Ze zou het waarschijnlijk toch niet mogen van haar mama en als ze optijd terug zouden zijn, was er toch geen probleem? "OK." zei ze vol enthousiasme en ze nam Zora's hand. Samen gingen ze uit het dorp in het bos. Zora moest haar enthousiasme onderdrukken. Het zou een leuke dag worden.
|
|
|
Post by Gilraën on Aug 22, 2013 10:26:53 GMT
Post 39 Luna
Terwijl de familie McFall bezig waren met hun eigen dingen stonden Rukia en Kyo in het bos het dorp in de gaten te houden. De twee Dhampirs hadden bloed nodig, het was al te lang geleden sinds hun gevoed hadden. Rukia's rode korte haar bewoog mee met de wind. Ze grijnsde naar de mensen die hun aanwezigheid niet hadden opgemerkt. ''We wachten tot ze gaan slapen, de herberg is de perfecte plek om te voeden.'' sprak Kyou. Zijn donkere ogen gleden over Rukia's lichaam, ze droeg een lange witte jurk met witte korset.
Rukia had haar lange haar pas geleden geknipt, het kwam telkens in haar gezicht tijdens het jagen op vampieren. Kyou bewoog zich achter Rukia, en plaatste zijn hand op haar blote schouder. ''Ik weet het, maar ik heb echt zo een dorst.'' zei Rukia. Ze keek naar de lange man, zijn medium lange haar danste mee met de wind, zijn donkere spleet ogen staarde naar in de hare. Hij was waaks, en niemand mocht in de buurt komen van zijn Rukia, zijn dochter, zusje en levensgezel. Hij rook de vreemde geuren, hij rook de geur van de weerwolf en de heks die in het dorp woonde. ''We moeten voorzichtig zijn, een weerwolf en heks wonen hier. Ze mogen ons niet zien.'' waarschuwde Kyou.
|
|
|
Post by zora on Aug 22, 2013 10:55:20 GMT
Post 40 Zora
"Is het nog ver?" vroeg de kleine meid. "Neen, we zijn er bijna." zei ik op een lieve toon. Die kleine brok begon Zora's keel uit te hangen. Ze waren nog maar tien minuutjes aan het wandellen in het bos en ze was al aan het klagen over alles. Toen kwamen ze aan haar kleine offerplaats en de glimlach kwam terug. "We zijn er lieverd." en ze bracht haar naar het midden van het pentagram. "Doe je oogjes maar dicht en dan zal ik mijn popje eens gaan halen voor je." De kleine meid perste haar ogen dicht, de grootste fout die ze kon maken volgens Zora. Snel nam ze één van haar katana's uit de schede en uit volle macht doorboorde ze het meisje recht door haar hart. Haar ogen vlogen open en keken vol paniek in de ogen van de heks. "Ik heb jou bloed nodig, kleine meid, om mijn popje te gaan halen." Met een ruk trok ze de katana uit haar lichaam en het meisje viel stuiptrekkend ter aarde. Bloed vloeide over het pentagram. Zora ging aan de zuidkant van het pentagram staan, stak haar bedloede katana naast haar in de grond en begon aan haar ritueel. Ze knielde neer met haar hoofd gebogen en begon de machtige woorden te spreken zodat haar meester, Satan, haar zou horen. "Meester, uw waardeloze hulpje smeekt om uw aandacht en een gunst. Neem dit offer van vers bloed aan als betaling voor wat ik u ga vragen." Na deze woorden zette ze zich terug recht en stak haar armen voor haar uit. "Leen me één van uw sterkere demonen en bind hem aan mij zodat ik dit dorp in uw naam kan reinigen en een nieuwe volgeling kan opleiden!" Het pentagram begon donkerpaars op te lichten, de wind stak aan en het bloed van het meisje, dat nog net levend was, werd in de aarde gezogen. Een zwarte sliert schoot door het meisje uit het pentagrem in het midden van Zora's borstkast. Uit het pentagram kwam een demoon tevoorschijn, menselijke vormen, volledig rood met zwarte vleugels, scherpe tanden, volledig zwarte ogen, scherpe lange nagels aan elke vinger en donkerpaarse horens die krullend naar achteren stonden. Het gespierde lijf was haarloos en het droeg een korte schort die langs alle kanten gescheurd was. Hij nam het kind in zijn armen en ze keek vol horror in de zwarte ogen van de demoon. "Dit vleeslijk kind is een gift van mij voor jou. Laat het je smaken." De demoon accepteerde het cadeau, de poort sloot zich en de demoon begon het kindje gretig en levendig op te eten. Na een laatste kreet van pijn en angst verliet de geest van het kind haar lichaam en was het ritueel voldaan. De demoon was aan haar gebonden en zou haar elk bevel opvolgen. Haar plan om het jongetje te lokken zou snel van start gaan.
|
|
|
Post by Gilraën on Aug 22, 2013 11:50:25 GMT
Post 41 Luna
Kyou en Rukia rook het bloed, aangetrokken door de heerlijke geur en hun sterke dorst hadden hun vliegensvlug het lichaam gevonden van het kind, ze keken toe hoe het arme mensen meisje werd verslonden door de demoon. Rukia hield haar hand voor haar mond, ze keek weg van de gruwelijke daad, Kyou hield haar vast terwijl hij naar beneden keek vanuit de boom waarin ze waren gesprongen. ''Nog een heks, een kwaadaardige heks, we moeten de dorpelingen waarschuwen.'' sprak hij in Rukia's hoofd. Hun verbintenis was zo sterk dat hun vampier kant de overhand had genomen van hun menselijke kant. Hun zielen zijn zo vaak samen gesmolten dat hun krachten sterker werden en het zelfs mogelijk werd om levensgezellen van elkaar te worden zoals volbloed vampieren dat kunnen doen. Voor Dhampieren was het zeldzaam, en wanneer het gebeurde was hun verbintenis net zo sterk als dat van Vampieren, ondanks dat hun normaal gesproken veel zwakker waren.
Rukia knikte en samen keerde ze snel terug naar het dorp.
|
|
|
Post by Redjna on Aug 22, 2013 12:04:02 GMT
Post 42 Redjna
De spitse oren van Redjna vlogen terug omhoog. Hij hoorde een kreet in het bos. Al blaffend sprong hij recht. Papa rook als wolf dus die moest het ook gehoord hebben. Al blaffend naar Papa probeerde Redjna het duidelijk te maken. Hij was nog maar een kleine hond dus hij wist nog niet zoveel van de connectie tussen honden en wolven, maar hij probeerde uit volle macht gevaar over te brengen. Plots stopte hij met blaffen. Het gillen was ook opgehouden en er waren geen vreemde geuren. Had hij het zichzelf ingebeeld? Nu kwam er geluid van de markt. Een moeder was haar kind aan het roepen. "Lydia! Lydia waar ben je nu!" Ze begon hysterisch te worden. Haar kind was weg. Nu wist Redjna het zeker. Ze waren in gevaar. Met een spurt rende hij naar de voordeur en sprong op en neer. Hij moest op onderzoek uit gaan.
|
|
|
Post by Gilraën on Aug 22, 2013 12:36:37 GMT
Post 43 Luna
Dante sprong op en merkte dat er iets was, hij hoorde het gegil en de moeder die haar dochter kwijt was. ''Blijf hier.'' sprak hij streng. Hij opende deur en volgde Redjna, de hond leidde hem het bos in.
Kyou rook de weerwolf die steeds dichterbij kwam. Snel sprintte hij naar de getinte man. ''Het is dat meisje, van jouw dorp.'' sprak de Dhampir snel. Dante stond verbaast te kijken naar de vreemdeling. ''Waar is ze?!'' snauwde Dante. ''Dood, opgegeten door een Demoon, een heks zit hier achter, ze is kwaadaardigs van plan met jouw dorp!'' sprak Rukia. Ze had tranen in haar ogen van het verschrikkelijke gebeurtenis.
|
|
|
Post by zora on Aug 22, 2013 13:05:26 GMT
Post 44 Zora, Redjna en Borgje
De demoon had het meisje verslonden. Het enige dat er nu nog overbleef was een bebloed skelet met hier en daar nog een klein stukje vlees. Het popje van het meisje lag naast haar op de grond. Plots werd de stilte van het bos doorbroken door het geblaf van een hond. Zora draaide zich om naar het geluid. "Neen, niet die dekselse hond!" De demoon zette zich voor zijn meesteres om ze te verdedigen. "Laat maar. Ik heb nog een verrassing voor onze aanvallertjes." zei ze met een grijns op haar gezicht. Ze spreidde haar armen voor haar en uit de grond popte een klein leger kleinere demoontjes. Ze sprongen over elkaar om de bevelen op te kunnen volgen, ze kuste de voeten van hun meesteres en sprongen in haar armen. "Maar me blij en reken af met die vervelende hond en iedereen die erbij is." De demonen gilde van spanning en allemaal op hetzelfde moment spurtte ze in de richting van hun vijand. Vijftien kleine monstertjes, horendol van het komende gevecht, gilde en riepen allemaal door elkaar. Zora klom op de rug van de grote demoon en samen vlogen ze ervandoor, dieper de veiligheid van het bos in.
Redjna liep als een dolle door het bos. Hij rook bloed en slechte geuren. Vooraleer hij het wist zag hij allemaal kleine beestjes op hun afkomen. Hij had gelijk! Ze waren in gevaar. Zonder te letten op zijn eigen leven spurtte Redjna recht op de menigte monsters af met onblote tanden en de haren in zijn nek rechtop. Hij sprong naar de eerste en zette zijn tanden in zijn keel. Daarna sprongen drie monsters op hem af en zetten hun klauwen in zijn lijf. Met een harde jank probeerde hij de monsters van hem af te werpen.
Borgje hoorde zijn papa roepen dat ze hier moesten blijven. Was er iets aan de hand? Hij ging terug naar boven en enkele minuutjes later hoorde hij Redjna hard janken. "Redjna!" riep Borgje. "Redjna is in gevaar!" Borgje liep zelf hard het bos in, op zoek naar Redjna en hoorde zijn moeder net niet roepen: "Neen Borgje, blijf hier! Het is te gevaarlijk! Borgje!!!"
|
|